Dag 16 vrijdag 29 juli Kasane - Victoria Falls (Zi

Dag 16 vrijdag 29 juli Kasane - Victoria Falls (Zimbabwe) - Kasane

Renée staat op met een zere elleboog vol vocht en hij is gloiend heet. Lijkt wel een ontsteking dus maar wat ibuprofen slikken in de hoop dat dat helpt. Geen idee wat er gebeurd is.

Om vijf voor acht zitten we klaar bij de receptie voor onze dagtrip naar de Victoria watervallen in Zimbabwe. Om tie over acht is er nog geen tourorganisatie om ons op te pikken. Dus we appen met Shearwater de organisatie die de tour doet. Even later bellen ze terug. De chauffeur staat bij de Residence Kazungula waar we 2 jaar geleden zouden zitten. Hij komt onze kant op en dik half negen rijden we weg.hij zet ons af bij de grens en op de grens stappen we over in een Zimbabwaans busje met onze gids voor vandaag Tabani.

De grens is dichtbij. Botswana uit gaat heel vlot. Om Zimbabwe in te mogen moeten we wederom onze vaccinatie papieren laten zien en dan in de rij voor de immigratie. Het schiet totaal niet op. We komen aan de praat met Sjoerd Pieters, een Nderlander die werkt voor de Universiteit van Wageningen en al een paar jaar onderzoek doet in Afrika. Hij heeft in verschillende landen gewoond en dit nu in Gabarone onderzoek naar de mogelijkheden vaninsecten voor menselijke consumptie. We bieden hem een plek in ons busje naar Vic Falls aan, aangezien we een private tour hebben en voor 6 man hebben betaald.

Als hij aan de beurt is geweest, gaat het loket voor onze neus dicht. We worden naar een ander loket verwezen waar niemand ons helpt. De rij wordt al snel langer. Het mannetje komt terug, maar loopt ook weer weg. Ondertussen gaat er een ander loket open en zijn wij aan de beurt. Het mannetje heeft meerdere boekjes met carbon papier en uedereen moet 3x geregistreerd worden dan nog een visum sticker in ons paspoort, maar eerst 30 USD betalen dan nog een bonnetje en eindelijk mogen we Zimbabwe binnen.

Als we door Vic Falls rijden herkennen we direct de witte winkels met hun groene daken. Dit is niet veranderd. We rijden naar de toegang van de watervallen. Sjoerd stalt zijn handbagage koffer hier. Wij betalen nog maar eens 30 USD p.p. Om naar de watervallen te mogen. Locals betalen 7 USD. Nog een enorm fortuin voor de mensen in Zimbabwe. We krijgen regenjassen mee ivm de spray. Ook moeten we door een ontsmettings box lopen ivm Corona. Geen idee wat ze op ons spuiten. Raar systeem

Dan beginnen we onze wandeling langs de verschillende uitkijkpunten onder begeleiding van onze gids. Hij vertelt dat hij pas een maand geleden weer de eerste tours had na Covid. Van een bevolking van 40.000 is de helft weggetrokken uit Vic Falls omdat er geen werk meer was in het toerisme.

Het eerste uitkijkpunt laat de Devil’s Cataract zien. Elke seconde stort hier een zwembad vol water naar beneden. Het rommelt er over. Wat een natuurgeweld. Dan lopen we via meerdere uitkijkpunten naar de hoofd watervallen. Hier is ook een eilandje waar je boven aan de watervallen kunt zwemmen in de Devil’s pool. Omdat er teveel water is, is dit gesloten. Maar even later zien we wel een visser die illegaal van rots naar rots klautert boven aan de waterval. Wat een idioot.

Vanaf uitkijkpunt 8 is er heel veel spray en trekken wij onze regenjassen aan. De kids willen geen regenjas aan. Bij uitkijkpunt 13 bij de Horseshoe Falls en de Rainbow Falks met de hoogste drop van 107 meter, is het net alsof regent. De kinderen zijn in no time verandert in verzopen katjes.

Sjoerd loopt nog steeds met ons mee en de kids vermaken zich prima met hem. Bij de Armchair Falls is zo veel spray dat je amper iets van de watervallen kunt zien.We lopen door naar de Eastern Cataract en zien de brug die de grens met Zambia kenmerkt.Wat zijn de watervallen toch indrukwekkend. Er komt zo ontzettend veel water naar beneden en dan het continue geraas van het vallende water. Bij het laatste punt wringen we Gilles t-shirt uit zodat hij het weer aan kan. Hier zie je ook een prachtige regenboog.

We wandelen terug en gaan lunchen bij het Rainforrest café. Er zitten de nodige blauwapen die het voorzien hebben op het eten van de gasten. Er verdwijnen diverse broodjes.

Ook lopen er wrattenzwijntjes rond. We krijgen een 3 gangen diner met tomatensoep/ salade Erik een halve kip met friet en Renee steak en twee bollen ijs toe dat erg voed smaakt. De kids gaan alleen voor de friet en het ijs.

Na de lunch lopen we het park uit en gaan naar de brug om ook officieel in Zambia te zijn geweest. Gilles wil dit graag. Het blijkt verder lopen dan gedacht. Bij de grens krijgen we een briefje mee met een stempel waarop staat dat we alleen de brug doen. Op de brug kun je ook bungee jumpen. Midden op de brug staat het bordje ‘you are now entering Zambia”. De grens ligt op de helft. Het Zambiaanse grenskantoor ligt aan de andere kant van de brug. We nemen foto’s. Erik en Renee zijn hier al eerder geweest en hebben toen geraft en een boose cruise gemaakt in Zambia. Ook hebben we ooit een reis door Zambia gemaakt. Nu is Gilles dus in 4 landen geweest deze vakantie. Dat was bijna 5 ( Angola) geweest, maar we hebben twee maanden geleden de lodge langs de rivier met Angola waar ze boottochtjes maken en een Angolees dorpje bezoeken, uit het programma gegooid ten gunste van een extra dag in Etosha.

Bij de brug staan mannetjes met riksja achtige fietsen om je terug te brengen naar het grenskantoor. Het was bijna 2 km lopen dus we nenen de fiets voor 4 US dollar. Het arme mannetje trapt zich een ongeluk om ons weer heuvelop te krijgen zonder versnellingen. Eenmaal bij de grens is hij enorm dankbaar dat we met hem mee zijn gegaan en vertelt dat hij op een goede dag 10 ritjes heeft. Frédérique vindt het heel erg zielig voor hem, maar we leggen uit dat hij hier zijn geld mee verdiend dus dat hij juist blij is dat we met hem mee gegaan zijn. Gezien zijn zware inspanning met 4 grote Hollanders op zijn fietsje snappen we haar gevoel wel.

Na de grens staat onze gids met zijn busje te wachten. Dat scheelt 600 meter lopen. Hij brengt ons naar een overdekte craft market waar iedereen zijn eigen stukje heeft. Iedereen probeert ons te lokken met we hebben zo lang niets kunnen verkopen, ik heb een gezin help me alsjeblieft en koop bij mij. De meeste mensen kopen voor op het marktje, Frédérique scant het hele marktje en weet precies wat ze wil. Een stenen schaaltje waar ze haar armbandjes in kan leggen. We zien er vele tot Erik er eentje met twee luipaarden ziet. De enige op het marktje en volgens ons ook de mooiste. Het mannetje begint bij 60 USD. Wij willen niet meer dan 15 betalen en dat is nog veel. 21 jaar geleden hebben we in Zimbabwe voor 10 USD en een pet een beeld van bijna een meter hoog gekocht. Tijden zijn veranderd. De tactiek om uiteindelijk weg te lopen en het dan maar te laten werkt. Voor 16 dollar gast het schaaltje mee. We kopen nog twee sleutelhangers en gaan weer. Na vele bezoeken aan Afrika hebben we heel veel van wat er te koop is al.

Dan nog even Vic Falls door. We maken nog een foto van de de witte winkels met de groene daken die we herkenden. 21 Jaar geleden zaten de straten vol met door staar blinde vedelaars. Die zijn er niet meer. We vertellen de gids over een internet café op de tweede verdieping waar we toen lang gezeten hebben. Hij rijdt een straat in en het bord ‘broadband internet café’ hangt er nog. We herkennen het direct. Grappig.

Dan terug naar de grens. We rijden door Zambezi/ Victoria Falls National Park. Op de heenweg zagen we sl een grote kudde buffels. Nu staan er meerdere keren olifanten langs de weg. Ook zien we een giraffe. Bij de grens wisselen we weer van busje en chauffeur. Tabani leidt ons langs een poortje in het hek naar dezelfde man die ons vanmorgen Zimbabwe binnen liet dit gaat snel. We bedanken Tabani en gaan dan door naar de Zimbabwaanse kant. Eerst voeten ontsmetten. Hier staat een enorme rij toeristen voor de vaccinatie check. Het duurt dus wel even. Dan lopen we naar immigration. Hier zijn 3 loketten open en we hebben maar 1 gezin van 6 voor ons. Gelukkig hebben we de geboorte bewijzen van de kinderen ook bij ons. En dus krijgen we allemaal weer een stempel in het paspoort en mogen we Botswana weer binnen.

Eenmaal terug in het hotel doen Erik en Renée een drankje bij de hotelbar. Eindelijk een plek waar ze wel de ingrediënten voor piña colada hebben en hij is lekker ook nog. Dan gaan we naar Debonairs pizza in Kazungula 12 minuten verderop. Erik gaat tanken terwijl Renée pizza’s bestelt en pint. Voor Gilles worden er via roomservice 600 gram spareribs afgeleverd als het goed is. Op de terugweg merken we dat we midden in de natuur zitten. De auto voor ons remt af en knippert met zijn lichten. De ene keer staat er een kudde buffels langs de weg en de tweede keer een groep impala’s. Voorzichtig rijden in het donker dus.

We bellen nu we goede wifi hebben voor het eerst met het thuisfront via Whatapp. Gewoon bellen kost 2 euro per minuut. We gaan op tijd slapen. Morgen worden we om 6 uur opgehaald voor een morning drive in Chobe NP.