Dag 6 maandag 19 juli Swakopmund - Spitzkoppe

Dag 6 maandag 19 juli Swakopmund - Spitzkoppe

Was het gisteren bloedheet, vandaag is het 12 graden. Tijdens het hardlopen in het donker heeft Renée dat nog niet zo door, maar als we met Charlies living desert tour mee gaan en in de woestijn buiten de auto staan, betekent korte broek en vest: kippenvel. Ernst onze gids is een enorme enthousiaste man met een passie voor kleine beestjes en enorm begaan met al wat leeft en de manier waarop wij metde aarde omgaan. Hij speurt in ieder struikje duikt in de zandduinen en gaat graven als hij sporen vindt. Hij heeft minstens vier holletjes van een palmato gekko uitgegraven voor hij er één vond. Ondertussen liep er een jakhals langs, maar daar gaf hij weinig om. De gekko blijft al die tijd stil zitten. Pas als hij terug gezet wordt in de kuil die Ernst gegraven heeft, graaft hij zich weer in.

Vervolgens moeten we wachten en gaat hij op zoek naar een side winding adder. Natuurlijk vindt hij er eentje. De slang is zo’n 30 centimeter lang en graaft zich helemaal in totdat alleen zijn ogen en puntje van de staart nog boven het zand uitkomen.

We rijden door naar het gefeelte van Dorob NP waar we gisteren gesandboard hebben. Gisteren waren er maar 3 busjes, vandaag zijn het er een stuk of negen en er staan bin a veertig mensen op het duin. Goede keuze om gisteren te gaan. We rijden verder en moeten allemaal op zoek in de bosjes naar een kameleon die we niet vinden. Dan maar de uitleg over de Nara plant die een soort meloenen draagt. En tijdens de uitleg landt er een tric trac chat die zich niks van ons aantrekt en maar door blijft zingen terwijl hij op een halve meter van ons op een takje zit.

Hij graaft nog kever met lange achter poten uit die heel veel vocht bevat omdat door zijn houding het vocht over zijn schild naar zijn kop drupt en hij dit kan t drinken. Ook graaft hij nog een worm uit voor hij op zoek gaat naar een sand diving lizzard. Op een duin ziet hij sporen en dan begint hij weer te graven. Aan zijn vinger hangt een lizzard. Het dier rent steeds weer weg en als we hem uiteindelijk zijn gang laten gaan, graaft hij zicht snel weer in.

Dan nog een leuke tocht met de 4x4 door de duinen we scheuren het duin op en af tot we bij de zee komen en de tour ten einde is. Nog betalen bij het kantoor, de auto ophalen en weer verder. Het is inmiddels bijna één uur. Eerst boodschappen doen voor de komende 3-7 dagen en dan via Henties Bay maar Spitzkoppe. Zo’n 14 kilometer voor Henties Bay stoppen we bij het wrak van de Zeila. Langs de Skelton Coast liggen zo’n 300 vergane schepen, de Zeila is redelijk recent vergaan en nog goed te zien. We worden aangeklampt door mannen die stenen verkopen. Overal probeert men gekleurde stenen te verkopen, waar wij niets om geven. Die van de ‘Oude Aarde’ zijn allemaal in de prullenbak beland. De mannen hebben honger en vrager of we dan iets te eten voor ze hebben. We geven ze verse harde bolletjes en vertrekken weer na een paar foto’s van het scheepswrak.

Bij Henties. Bay slaan we land inwaarts weer een gravelweg in en na een kilometer of tien verdwijnt de mist en begint de zon te schijnen. Bijzonder hoe dominant de wind van zee hier is. Langs de weg staan ook weer diverse stenen verkopers.

In de verte doemt een massief gebergte op in het verder vlakke landschap. Als we voorbij bij de berg zijn zegt de navigatie naar links, het bord langs de weg zegt 22,5 kilometer rechtdoor. We zijn eigenwijs en slaan linksaf. Na 10 kilometer komen we bij een hek wat een ingang van Spitzkoppe NP blijkt te zijn. Er komt een mannetje naar ons toe die uitlegt dat we op 3 manieren bij onze campsite kunnen komen. Voor het hek rechtsaf, er na door de rivierbedding rechts en de geverfde stenen volgen of terug. We gaan door het hek en ook hij vraagt ons of we zijn stenen willen bekijken. Nou nee, maar geven hem 50 N$ voor de hulp. We rijden naar de Spitzkoppe over bijna gebruikte weggetjes. Moeten 2x door een rivierbedding en zien dan de camping verschijnen. Rechtdoor het bord volgen was sneller en een betere weg, maar dit was vast een mooiere route.

Bij de receptie van Spitzkoppe tented camp en campsite spreken we af dat we om 17 uur opgehaald worden voor de Himba tour die we er bij geboekt hebben. We krijgen weer een erg mooie en ruime campeerplek met eigen wc en houtgestookte douche. We klappen snel de tenten uit en gaan terug naar de receptie.

Een jongeman neemt ons mee de rivierbedding over achter de campsite en dan zijn we er al. Hij vertelt dat dit het oude dorp is en ze sinds kort 600 meter verderop wonen. Hij met zijn 2 broers en hun 10 vrouwen en kinderen en een oude oma. Er zitten vier Himba vrouwen in vol ornaat met hun kinderen voor hun hut. Voordat we er heen lopen vertelt hij van alles over hun gebruiken. De vrowen dragen alleen wat dierenvellen voor hun kruis en billen. Hun borsten zijn bloot. Ze zijn helemaal ingesmeerd met boter en rode oker. In hun gevlochten haar zit klei en oker en ze dragen veel sierraden. Op hun hoofd een leren versiering en aan de leren bandjes om de enkels kun je zien hoeveel kinderen ze hebben. Twee van de vrouwen zijn bloedmooi. Na wat uitleg gaan ze de hut in om ons te laten zien hoe ze zich parfumeren met vuur en kruiden en worden er allemaal gebruiksvoorwerpen getoond en hoe ze gebruikt worden. Vroeger verbouwden ze zelf mais en bewerkten dat tot meel, nu kopen ze 50kg zakken. Ook vertelt de gids dat als je drie kinderen hebt, er 1 naar school mag de rest moet voor het gezin zorgen. Trouwen kan al met baby’s, maar vanaf een jaar of 15 ga je naar je man.

De dames verkopen ook sierraden en dus lopen we mee. Intussen zijn ook een andere broer en oma gearriveerd. Gilles wil graag een houten nijlpaard, Frédérique 2 armbandjes en Renée een sleutelhanger. Maar als Renée wil gaan onderhandelen protesteren de kids luid. De vrouwen begrijpen geen engels, maar krijgen wel mee wat er gebeurt en moeten lachen. Er gaat nog wel wat van de prijs af, maar door de protesten van de kids betalen we natuurlijk veel te veel. Uitleggen dat dit zo werkt in veel landen helpt niet. Ze gunnen de vrouwen hun geld. Dan vraagt de gids, Wally of ze voor ons zullen dansen voor 200 N$ extra. De kids vinden het gênant, maar als Erik zegt toe maar zijn ze blij en schreeuwen een enthousiast.

Het dansen is klappen en zingen en 1 voor 1 gaat één van de vrouwen de kring in waarbij ze rondjes draaien. Ze worden er duizelig van. Een klein kindje van een jaar staat vrolijk mee te dansen. Een een groter meisje danst er flink op los. We bedanken ze in hun taal en klappen voor ze ten teken dat het wel genoeg is nu ze duizelig worden. We gaan met ze op de foto en dan krijgt Renéenog een armbandje en Gilles een ketting. Ze zijn wel onder de indruk van onze grote blonde jongen die tot hun grote verbazing nog maar 14 is.

We waren erg onder de indruk van ons bezoek aan hun. Wat een andere manier van leven en wat gaaf om deze bijzondere stam te kunnen zien.

Eenmaal terug ontdekken we dat er bij de receptie wifi is. Niet een erg sterk signaal, maar genoeg voor de kids om een half uurtje met vrienden te chatten en de laatste voetbaltransfers te lezen. Erik maakt een vuurtje waarop we straks gaan bbq-en en we installeren ons met een wijntje terwijl we de zon onder zien gaan. En dan wordt het koud. Lange broek aan, dikker vest. Het blijft fris. Bij de bbq is het lekker warm. Na het eten nog een kopje thee en om half tien duiken we de tent in. Diek wil in de warmere auto slapen. Morgen een relatief rustig programma.