Dag 11 31 juli 2024 Pantanal - Campo Grande

Dag 11

31 juli 2024

Pantanal - Campo Grande

Toen we gisteravond gingen slapen, zat er een dikke spin boven het bed. Er ik geroepen, maar het dier viel naar beneden en was niet terug te vinden. Toen we vanmorgen wakker werden zat hij 30 cm boven Renée’s hoofd. Niet fijn dus snel uit bed. Om half zeven de kids wakker gemaakt en daar ook gedoucht. Onze douche geeft 5 straaltjes ijskoud of kokend heet water.

De koffers ingepakt. Geen idee hoe de step hier nog weer bij zou moeten op de terugweg. Gisteren heeft Gilles bijna alles op het terrein van de poussada zonder kruk gelopen. Het gaat echt heel goed met zijn knie.

Bij de receptie de was opgehaald. We moesten 295 Reaal betalen. Dat is 49 euro. Dat is echt niet normaal. En wij zijn niet de enigen. Iedereen klaagt over de kosten van de was.

Bij het ontbijt gaan we weer voor tosti’s en watermeloen met thee en koffie. De plakjes brood zijn erg droog maar als tosti prima te eten.

Ruben de reisleider vertelt dat de andere Djoser groep die in het Lontra hotel aan de rivier zit, gisteravond weer een jaguar heeft gezien. Zij hadden meerdere bootsafari’s, een nachtsafari per boot en ze konden kanoën. Dat klinkt als wat we verwacht hadden van de Pantanal. Blijkbaar zitten wij op deze poussada omdat ze op de familiereizen een zwembad proberen te regelen. Alleen wil je niet in dit zwembad zwemmen. Wij zijn dolblij dat we de avondsafari hebben gedaan waar we de 2 jaguars hebben gezien. Dit had het hoogtepunt van de reis moeten zijn, maar was echt het dieptepunt. Gelukkig hebben we hele gezellige avonden met veel wijn met de rest van de groep. Doordat Gilles niet kan sporten (er was een voetbalveld en op de vorige locatie een volleybalveld) sluit hij meer aan bij de volwassenen. Met pokeren doet hij dan wel weer mee. De jeugd rent rond, zoekt slangen, doet verstoppertje en dat slaan beide kids liever over.

De chauffeur rijdt gelukkig een heel stuk rustiger dan op de heenweg over de 35 kilometer lange zandweg naar verharde weg. Het duurt daardoor ook best lang, maar dit is beter voor de maag. Naar buiten kijken we amper. We geloven toch niet dat we nog iets gaan zien. Bij een waterpoel zit een troep pecari’s (wilde zwijnen). Verder zijn het dezelfde vogels en kaaimannen die we de afgelopen dagen ook gezien hebben.

In Miranda maken we een plasstop bij een restaurantje met een souvenir winkeltje. Ook verkopen ze er magnums en cornetto’s voor 3,20 per stuk wat erg veel is naar Braziliaanse begrippen, maar het ijs smaakt heerlijk.

Na zes uur komen we iets na tweeën aan in Campo Grande. We besluiten naar de Mc Donalds te gaan om wat te eten. Een ander Nederlands stel wil dat ook, maar krijgt Uber niet voor elkaar. Zij gaan mee op Eriks account. Het ritje kost een euro. Ze staan er op ons terug te betalen. Nou echt niet. Heel stom maar wat smaakt een big mac lekker na een paar dagen eten op de poussada. Normaal gesproken vind ik het een zompig ding.

Na de Mac gaan Erik en Frédérique met Robert, Marike en Finn in 1 Uber terug naar het hotel. Het mag van de chauffeur, Finn gaat mee op schoot.

Gilles en Renée gaan door naar het Bioparque Pantanal. Een door de overheid gefinancierd educatiecentrum over de Pantanal. Op plaatjes lijkt het een aquarium. De toegang is er gratis.

Eenmaal in de Uber rijden we de verkeerde kant op een slechte wijk in. We raken ongerust. Vragen de chauffeur te stoppen, maar hij rijdt door. Uiteindelijk blijkt dat er blijkbaar iets mis is gegaan bij get invoeren en hoe moet eerst naar het opgegeven punt voor hij naar het Bioparque kan rijden. Wij hebben tijdnood want het park sluit om half zes en na half vijf mag je er niet meer in. Het is erg druk in het verkeer in deze stad met 500.000 inwoners. We worden exact om 16:29 uur afgezet. En heg is nog een meter of honderd naar de deur. Renée voorop Gilles er achteraan hobbelend met kruk op afstand. Bij de deur aangekomen, mogen de mensen voor ons door, maar mij worden tegengehouden. Het blijft dat we ons moeten registreren met paspoort gegevens. Deze worden voor ons ingevuld en dan mogen we binnen. We vallen enorm op met ons witte haar, dus al gauw komt er een gids die verteld hoe we het snelst kunnen lopen gezien de korte tijd die ons rest.

Er is hier een prachtig modern pand neergezet en ook binnen zijn kosten nog moeite gespaard. Er zijn wel dertig grote aquaria die allemaal zeer mooi ingericht zijn en waar vissen uit de Pantanal inzitten. Ook zitten er kaaimannen en een boa constrictor. Buiten is nog een park met een vos schildpadden en nog meer kaaimannen en een boom waar het gebouw omheen gebouwd is. Ook is er een expositie met allemaal opgezette dieren die er voorkomen. We vinden het er erg leuk. Het aquarium is gelegen in een park waar heel veel capibara’s lopen. Eenmaal weer buiten zien we pas hoe mooi het gebouw eigenlijk is. Op de heenweg hadden we daar de tijd niet voor.

We nemen weer een Uber terug naar ons hotel Vale Verde. Daar even douchen en dan met de hele groep wat eren bij een steakhouse Marrua Gourmet. Het eten is er erg lekker, maar ze zijn duidelijk niet op zo’n grote groep berekend. De eerste heeft zijn eten al een dik uur op als de laatsten hun eten krijgen. We nemen ook weer de Uber terug. Dit systeem werkt hier heel goed. Je weet van tevoren wat je betaald en wie je haalt met welke auto en kenteken en kunt op een kaartje volgen hoe ver ze nog van je verwijderd zijn. Morgen om 9 uur naar het vliegveld. Inchecken lukt niet dus dan ter plaatse maar kijken waar we zitten. We mogen nu gelukkig weer 23 kilo meenemen, dus we zitten niet meer met de zware step.