Dag 4 24 juli 2024 Buenos Aires - Iguazu

Dag 4

24 juli 2024

Buenos Aires - Iguazu

Vandaag vertrekken we om half negen naar het vliegveld. Omdat de koffers niet zwaarder mogen zijn dan 15 kilo en je anders bij moet betalen zijn we druk bezig alles om te pakken zodat we drie koffers hebben die 15 kilo zijn en 1 die 23 is. De rest gaat in de handbagage en de jassen gaan aan. Op het vliegveld moeten we 18.000 peso’s bijbetalen, zo’n 12 euro dus dat valt reuze mee. We zijn er op tijd dus we wachten een tijdje voor we aan boord kunnen. wee kopen een broodje als lunch voor als we straks landen, want we stoppen straks niet voor lunch.

We gaan met een bus naar het vliegtuig en omdat wij op tijd thuis al uit hadden gezocht hoe laat en via welke site je in moest checken zitten we naast elkaar. De rest van de groep zit verspreid, maar wel om ons heen. Renée kletst de hele weg met Liesbeth een Belgische dame die naast haar zit. De vlucht is flink hobbelig en jammergenoeg is het bewolkt pas als we landen zien we landbouwgebieden, roze/rood gekleurd land en uitgestrekte bossen.

Bij aankomst staat onze Braziliaanse gids voor de komende dagen te wachten; Christian. Terwijl wij bij de watervallen zijn, wordt er van bus gewisseld en onze bagage wordt omgepakt. Dus wat we mee willen hebben moet in de dagrugzak.

We zijn meerdere uitkijkpunten, maar gezien de tijd en omdat het pad na 10 maanden eindelijk weer sinds 10 dagen open is gaan wij naar Devils Throat. Dit moet de meest spectaculaire plek zijn aan de Argentijnse zijde. We moeten met een treintje dat halverwege stopt en dan moet je overstappen. Bij het overstappen moeten we meerdere treintjes wachten voor we mee kunnen. Vanaf het station wandelen we over een kilometer metalen brug op palen. Dit is hoe breed de rivier is voor hij naar beneden stort door overstroming was de brug weggeslagen, alleen de sokkels stonden nog. De metalen brugdelen zitten met ijzeren kabels aan de sokkels, zodat zijn een volgende keer niet zo lang hoeven te zoeken waar alle brugdelen zijn gebleven. Blijkbaar is de loopbrug al vaker weggespoeld. Eenmaal boven bij de waterval ervaar je de kracht van het water pas echt goed. Het water dendert met grote kracht naar beneden. Regelmatig komt er zoveel water dat we compleet nat regenen. Het is hier 30 graden, dus het geeft niet. De de parkwachters hier hebben allemaal een paraplu om nog een beetje droog te blijven.

We maken een rondje over de brug waarbij het steeds wachten is om vooraan te kunnen staan. Het is hier enorm druk en iedereen wil natuurlijk vooraan even kijken. Ook is het oppassen dat je telefoon niet uit je natte handen glipt en in het wassende water verdwijnt. Wat gaaf en wat indrukwekkend. De watervallen zijn 2,7 kilometer breed en er zijn bijna 300 watervallen. Morgen aan de Braziliaanse zijde kijk je naar de watervallen en heb je een panaroma beeld.

We wandelen en Gilles stept weer terug. Eenmaal bij het treintje staat er een enorme rij mensen te wachten en dus besluiten we te gaan lopen over het onverharde pad naast het spoor. Met de step gaat dit best lastig en dus biedt Martin aan om Gilles samen met Erik te duwen. Beide pakken ze hem bij een bovenarm. Het is een paar kilometer lopen naar het middelstation. Onderweg zien we toekans en coati’s (neusberen). In de groep zit een jongen, Pim die een paar centimeter lengte verschil heeft in zijn benen en steeds op zijn tenen moet lopen en daardoor pijn in zijn achillespees krijgt. Hij besluit met nog twee te wachten op de trein, de rest wandelt door. Omdat het nog een flink stuk lopen is vanaf het station naar de ingang besluit Erik naar het station te steppen, zodat Pim met de step terug kan. Handig hoor de step mee, al zijn het wel heel veel kilo’s in de koffer.

Na een ijsje gaan we weer naar de bus. Het begint al te schemeren. We gaan nu de grens over. Bij de Argentijnse grens regelt de gids alles en kunnen we in de bus blijven. Om Argentinië in te kunnen staat een enorme file die uren gaat duren. Gelukkig gaan wij het land uit. Bij de Braziliaanse grens moeten we wel uitstappen en krijgen we wel een stempel. In Argentinië doen ze niet aan stempels. Om kwart voor acht zijn we bij ons hotel, het Nadai Comfort Hotel [e-38] Spa.

Gilles is kapot van het vele lopen en steppen en geeft aan het niet meer te zien zitten om nog mee te gaan om wat te eten. Dus gaan we met zijn drieën naar de mall tien minuten verderop. Hier gaan we naar een burger en steak restaurant. Aan de tafel naast ons komen ook mensen uit onze groep zitten. De ribs en burger smaken prima. Voor Gillen nemen we friet mee en bij de supermarkt halen we water.

Dan nog even wat spullen voor morgen pakken, want we vertrekken al om half acht zodat we voor de drukte in het park zijn.