Dag 6 en 7 Safari Yala NP

Dag 6
Dinsdag 8 juli 2015
Tissimaharama (Yala NP)

De wekker gaat om kwart voor vijf. De spullen hebben we gisteravond al klaar gezet. Nihal is ook op en zwaait ons uit. We krijgen zes ontbijt/ lunchpakketten mee. Grietje gaat voorin bij de chauffeur en de rest kiest een stoel achterin. Dit is te veel geklim voor Grietje. We zijn nog geen minuut onderweg als Renée ziet dat de camera tas niet mee is. Niet zo handig voor een safari en dus keren we weer om. Als we bijna in het park zijn spot de gids in de verte een olifant. Het lukt niet om een foto te maken omdat het dier snel achter een boom verdwijnt. Wat we dan nog niet weten is dat er maar 70 olifanten in het park zijn en dat het vol bossages staat waardoor het flink lastig is om olifanten laat staan een luipaard (35 stuks) of een beer (15 stuks) te spotten.

Eenmaal binnen betalen we de gids 25.500 rand voor entree en de dagsafari en gaan op pad. We zien als eerste gevlekte hertjes. Dan volgen buffels, mangoesten, krokodillen en vele vogels als we een boel trucks stil zien staan. Het blijkt dat er net een beer in het struikgewas verdwenen is. Te last dus. Dan verder en we rijden verschillende keren langs dezelfde waterpoelen maar zien niets anders dan buffels en badderende waterbuffels. Het hele park bestaat uit bossages met daartussendoor weggetjes en waterpartijen. De struiken zijn zo dicht dat je amper verder kunt kijken dan een meter of vijf. Op een gegeven moment zien we een auto voor ens stilstaan, het blijkt een olifant te zijn, maar meer dan de poten en staart krijgen we niet te zien. Er zijn wel open vlaktes, maar door de enorme hitte lopen daar alleen wat pauwen en zwijntjes. We hadden ons niet gerealiseerd dat zelfs het spotten van olifanten zo lastig zou zijn. In block 1 zijn twee plekken waar we uit de auto mogen bij de rivier en bij de zee. Aan zee staan de restanten van twee huizen en een herinneringsteken. Tijdens de Tsunami zijn de woningen weggevaagd en zijn er twee 47 toeristen en gidsen omgekomen op de plek.

Voordat we lunchen zien we dan eindelijk een olifant. Rangan de gids krijgt telefoon dat er een olifant staat in een groot kunstmatig waterreservoir wat meer dan 100 jaar geleden aangelegd is. De waterpan zit vol met lotusbloemen en de olifant staat eerst aan de kant gras te eten, maar wandelt al gauw dieper en dieper het water in om de lotusplanten te eten. Een geweldig gezicht wat heel veel vergoed van het zoeken en speuren in de hitte (35 graden).

We lunchen op de restanten van een huis. Na de lunch lopen we naar de zee. Natuurlijk hebben we zwemkleding bij ons maar we denken dat alleen de voeten nat wordt worden. Dat lukt ook totdat ook Erik op het strand komt. Eerst doet Frédérique een stap teveel richting golven waarna haar broek nat wordt. Ze gaat in haar onderbroekje verder. Uiteindelijk staan Erik, Gilles en Frédérique in een doorweekte onderbroek in de zee en hangen de kleren te drogen aan de truck.

Er zijn nog 2 twee trucks die lunchen aan zee. In eentje zit een Nederlands gezin waarmee we een praatje maken. We blijven hier tot een uur of twee en gaan dan weer op safari. Nog voor we vertrekken spotten we 4 kameleons vlak bij de auto.

Eenmaal weer onderweg horen we dat er olifanten gespot zijn. Als we er heen rijden zegt Renée tegen Erik het lijkt wel of daar achter de bosjes een olifant staat. We rijden door en na een paar kilometer keren we weer. Op de plek waar Renée een olifant dacht te zien, steken nu een moeder en kind over. We zien vele buffels, vogels, zwijntjes en hertjes, maar geen luipaard. Uiteindelijk zien we een optocht van wel 20 à 30 safari jeeps. Er blijkt een luipaard te zijn geweest dat wilde drinken en weer weg te zijn gejaagd door een buffel. Het dier laat zich niet meer zien. We rijden uiteindelijk het park weer uit.

De terugweg duurt 15 minuten langer. De stoffige weg tussen allemaal huisjes door is in het donker gesloten. We besluiten om de volgende dag alleen een middag game drive te doen. We zitten onder het rode stof. Zelfs na het douchen geven we nog rood af op de handdoeken.


Dag 7
Dinsdag 9 juli 2015
Tissimaharama (Yala NP)

Frédérique was al op tijd wakker en kwam in bikini buiten. Ze ging direct door het zwembad in. We ontbijten laat en en gebruiken de tijd om te zwemmen, zonnen en relaxen. Erik zwemt zijn trainingsbaantjes voor de triatlon, maar het zwemmen valt hem zwaar tegen.

Om kwart over één lopen we naar de receptie waar ook Nihal is. Ook onze gids blijkt er al te zijn, dus we gaan op pad. Na 10 minuten in het park zegt Jan iets zwarts te zien. Na de olifanten gisteren hebben we afgesproken te stoppen als wee denken iets te zien. En dus rijden we terug. Wat goed gespot. Het blijkt een beer te zijn die op het heetst van de dag gras aan het eten eten is. Hij maakt twee rondjes om een boom en heel lang hebben we het dier alleen voor ons zelf tot er nog een truck komt, dan verdwijnt hij in de bosjes.

Als we doorrijden naar de waterhole waar gisteren het luipaard weggejaagd was staat er weer een rij auto's. Er ligt een luipaard te slapen. Heel langzaam komen we voor uit. Als er nog 2 auto's voor ons zijn, staat het dier op en verdwijnt in de bosjes. Gemist...... We gaan door en komen langs de waterholes die we gisteren ook bezocht hebben. Vlak bij de rivier lopen twee mannetjes olifanten. Gilles is zwaar onder de indruk van de enorme piemel van het beest. Zowel Gilles als Frédérique hebben een kleine camera en maken volop foto's. Bij één waterhole liggen een paar enorme krokodillen met hun bek open af te koelen.

Als we weer richting de luipaard plek rijden horen we dat het dier onderweg lijkt te zijn naar een ander waterhole. Bij deze waterhole parkeren we de auto. In afwachting van het dier staan we hier een minuut of veertig stil als om ons heen de andere jeeps weer hard wegrijden naar het andere waterhole. Wij volgen en staan achteraan een file van wel 30 trucks. Het luipaard is aan het drinken in een poeltje van 1 vierkante meter blubber, waarschijnlijk omdat het niet tussen de driedubbele rij van jeeps door durft. Ook nu hetzelfde verhaal. Als het dier bijna in zicht zou koeten komen loopt het weg en verdwijnt. De gidsen van het park stappen uit de auto's om het verkeer te regelen. Wij rijden snel een rondje om weer achteraan in de rij te gaan staan. Omdat het park bijna dichtgaat worden. We uiteindelijk weer weggestuurd. Dan is er nog een plak waar een luipaard de weg overgestoken zou zijn. Ook hier staan de auto's rijen dik te zoeken en te wachten maar we zien niets. En dus moeten we met gezwinde spoed richting gate, waar we 5 minuten te laat aankomen. Het kenteken wordt genoteerd en aan het einde van de week wordt per gids bepaald hoe vaak je te laat was en of je en boete krijgt verteld Rangan.

Terug bij het hotel spoelen we het zand van ons af en gaan dan uitgebreid eten. Morgen weer op safari, maar dan in Uda Walawe wat hiervandaan een kleine 2 uur rijden is.