Dag 15 vrijdag 4 augustus Yogyakarta - Solo (Surra

Dag 15 vrijdag 4 augustus Yogyakarta - Solo (Surrakarta)

Vanmorgen heel vroeg op. We vertrekken om 6:45 uur, dus we moeten vroeg opstaan. We hebben toegangskaarten voor 8:30 uur voor de Borobudur die op een uur rijden ligt, dus waarom we dan zo veel eerder wegmoeten is ons onduidelijk. Als we er aankomen blijkt dat post covid een heleboel maatregelen genomen zijn ter bescherming van de Borobudur. Er mogen nu maximaal 1.200 mensen per dag de Borobudur beklimmen. Van 9-17 uur mag er ieder uur een groep van 150 man heg complex op. Ook krijgen we allemaal slippers uitgereikt en een tas waar je schoenen in moeten. Beide mag je houden. De slippers zijn schoon en de zool van zacht materiaal om het complex te beschermen tegen slijtage. Voordat iedereen toegangsbandjes, kaartje voor de gids, gratis flesje water en de slippers heeft is er zo een half uur om. Wij zitten in de groep van half negen en op de tijdstip worden de nummers van de gidsen opgeroepen en wandel je richting de Borobudur. Wij zitten met 15 man bij een gids die ook Nederlands spreekt. Wd beginnen bij een plattegrond. Ook de Borobudur is bij de aardbeving en eruptie van de Merapi vulkaan in het jaar 1000 beschadigd en onder een dikke laag as bedolven.

Omdat de Borobudur op een heuvel is gebouwd en dus massief is van binnen is hier minder ingestort dan bij de Prambanan. Als was het hier bij de restauratie ook flink puzzelen. Na de uitbarsting zijn de hindoe en boeddhisten vertrokken naar ondermeer bali, waarna er ruimte kwam voor de moslims die nu 90% van de bevolking uitmaken.

In 1814 werd de Borobudur herontdekt door Thomas Raffles. Later beginnen de Nederlanders met het verwijderen van de jungle op en rond het bouwwerk en later ook met de restauratie. Maar pas in 1953 was de renovatie klaar. Het complex bestaat uit 9 lagen die de de weg naar Nirwana beschrijven. Van boven gezoen 6 vierkanten in het midden 3 ringen. Op de onderste lagen zijn allemaal verhalen in steen uitgehouden. De gravures hebben een rare kleur. Toen de Nederlanders begin 1900 de tempel in kaart brachten hebben ze alle beeldhouwwerk panelen oranje geverfd voor een beter contrast op de zwart wit foto’s.

De verschillende zijden van het complex tonen verschillende boeddha’s bv Noord de gevende, oost de onderwijzende, zuid de biddende etc. Op het eerste niveau gebeurd op het linker paneel steeds van alles wat slecht zoals drinken, veel vrouwen. Dit is en waarnaar de mens hunkert, in het rechter het goede, bidden en familie.

Eenmaal boven waar de 72 stoepa’s staan zijn er geen beeldhouwwerken meer omdat niemand weet hoe het er in het nirwana uitziet. In alle stoepa’s staat een boeddha beeld. Blijkbaar ervaar je eeuwig geluk als je een beeld aan kunt raken. Tja dat herinnerden we ons pas toen we er weer weg waren.

Doordat er maar 150 man tegelijk omhoog mag is het tegen het einde van dat uur steeds rustiger boven en lukt het prima om foto’s te maken waar geen andere mensen bij op staan. Als wij van de tempel zijn en allemaal uitgescand zijn, mogen de volgende 150 man pas naar binnen met hun gids. Onze gids bleef maar vertellen over elk beeld en elk paneel. Voor ons interessant, vooral Frédérique vond het maar saai.

Als we uitchecken blijkt dat we de slippers en tas mogen houden. We zaten elkaar al te sarren over de mensen die de slippers voor ons aan hebben gehad. Die vlieger gaat dus niet op. Er zijn wel een heel aantal mensen die de Borobudur vanaf de grond bekijken en dus geen kaartjes voor het beklimmen van de tempel hebben.

Als we teruglopen naar de uitgang komen we langs een klein dierenpark. Er zaten ook olifanten in een veel te klein verblijf, maar die zijn gelukkig weg. Ook is er een reprielenman met allerlei slangen die je mag vasthouden. Gelukkig is Gilles nu zo oud dat dat niet meer hoeft. Maar de hele zoo moet wel bekeken worden.

Eenmaal bij de uitgang worden we nog door een paar honderd meter aan souvenir troep en verkopers die van alles aan je kwijt willen geleid. Eentje roept steeds mama tegen Renee, Frédérique reageert met wat mama dit is mijn mama en nu wegwezen. Het helpt, hij schrikt er van.

Tris, onze chauffeur staat keurig vooraan op parkeerplaats C op ons te wachten. Inmiddels kennen we zijn kenteken B 2372 BKU uit ons hoofd er zijn heel veel vergelijkbare zwarte Toyota’s.

We rijden de bergen in over de Sela pas. Overal wordt groente en tabak verbouwd op de vruchtbare vulkaan grond. Het is compleet bewolkt, wat erg jammer is want rechts van ons zou zich de Merapi vulkaan moeten bevinden. De actiefste vulkaan van Indonesië en behorend tot de 16 gevaarlijkste vulkanen ter wereld. Er stroomt aan de andere kant dagelijks lava uit de krater. Terwijl wij omhoog slingeren rijden we door dorpjes waar overal de tabak hangt en ligt te drogen. Bijna iedereen rookt hier ook. Gelukkig onze chauffeur niet. Ook staan er manden vol bloemkolen dan weer tomaten. Op een markt brengt iedereen zijn waar aan de man, prachtig al die verse producten.

Als we op de top zijn wordt de lucht steeds blauwer, maar de top van de Merapi is nog niet zichtbaar. En dan stopt Tris en zegt yes. Het wolkendek is weg en de Merapi is zichtbaar. Uit de krater uit de top komen witte rookwolken. Je ruikt ook de geur van zwavel in de lucht. Als we Tris vragen of het niet gevaarlijk is om op de berg tegenover de Merapi te wonen zegt hij nee alleen heb je last van as, de lava stroomt er aan de andere kant uit. Ik geloof dat ik toch liever ergens anders zou wonen.

Om een uur of twee rijden we Solo of Surakarta binnen. We zitten in het Aston hotel, een prima hotel. De kids gaan even relaxen op de wifi op hun kamer en Erik en Renée lopen naar het restaurant bij het zwembad. We bestellen mie koening met kip , kroepek en gekakken ei en frites voor Frédérique een milkshake en sprite en zijn nog geen 10 euro kwijt.

Daarna doen we even een tukje, van alle gereis wordt je best moe.

Om half zeven nemen we de taxi naar Solo market square een grote shoppingmall met veel fastfood restaurantjes waar we wat eten en nog wat spulletjes kopen. We keken ook naar voetbalschoenen. De exemplaren van Nike die Frédérique graag wil hebben zijn hier 3x zo goedkoop als thuis. Maar we zien amper voetbalvelden en dus ook hier liggen geen voetbalschoenen in de winkels.We nemen de taxi terug naar het hotel voor de minimum prijs van 25.000 rupia, nog geen 2 euro en duiken tegen tien onder de wol. Om 8 uur vertrekken we morgen weer.