Dag 24 zondag 13 augustus Sanur - Dubai

Dag 24 zondag 13 augustus Sanur - Dubai

De haan is erg constant en is er vanmorgen ook weer vroeg bij. Als bet reisverslag van de vorige dag af is en de Nederlandse kranten gelezen, gaat Renée naar de bakker. Op de kleine kilometer komt ze zeker 30 hardlopers en hardloopsters tegen. Je zou bijna denken aan een wedstrijd om acht uur ‘s ochtends. Het inspireert wel, want eenmaal thuis trekt ook Renée haar hardloop outfit aan. Eerst geld pinnen. We hebben nog maar € 3,60 en ook al is het de laatste dag, dat is wel erg weinig. Na een kilometer bij de grote supermarkt zijn 3 verschillende ATM’s en juist degene met het Cirrus logo is leeg. Dan door naar de Circle K minimart. Daar is wel geld. Buiten zitten twee Australiërs aan een Bintang. Half negen mooie tijd voor een biertje :o) ze beginnen een praatje, of Renée powerlifter is omdat ze zulke brede schouders heeft. Nou nee, vroeger vroegen ze altijd of ze zwom, nu is het blijkbaar powerliften.

Het aangeschoten gepraat gaat nog even door maar toch maar verder rennen.

Langs het strand is het enorm druk. Hele families zijn aan het zwemmen, fietsen wandelen of zitten op het terras. Bij de bakker was ook alles al vol. Het is vandaag zondag en daar komt bij dat de dag na Kuningan een landelijke vrije dag is, bedoeld om tijd met je gezin door te brengen. Dat doet men volop nu het nog niet zo heet is.

Op het fiets- en wandelpad is het soms flink wringen om langs de wandelende en fietsende families te bewegen. De fietsverhuurders doen ook al goede zaken. Bij Memories is het 2 kilometer. Prima om daar om te keren en er in dit warme 4 te lopen. Erik liep er gisteren zes.

Na een douche zijn de kinderen ook wakker en gaan we met z’n vieren ontbijten. Het programma is simpel, zwembad en zon bij de villa. Één van de twee luchtbedden achtergelaten door Brad en Kate volgens de tekst die er op staat, overleeft ons verblijf in de villa niet. Er zit een lek in die steeds groter wordt. Om half twaalf brengen de jongens de 2 overgebleven fietsen terug naar Sarah’s fietsenverhuur langs het strand. Mogelijk zouden ze nog een massage salon bezoeken, maar ze komen rechtstreeks terug naar de villa.

Tussen de middag wil Frédérique graag wat eten en dus gaan we in de hoofdstraat naar een restaurantje. We posteren ons aan een verhoogde tafel die parallel met de stoep loopt zodat we lekker mensen kunnen kijken. Er komt flink wat volk langs dat Nederlands oogt. Het is hier enorm toeristisch. Zo druk als hier hebben we het nog nergens gezien en dan moet Kuta nog veel drukker zijn.

Terug bij de villa is het door naar het zwembad, waar de jongens ook nog liggen te dobberen en donderen. Oeps iets teveel donderen. Frédérique’s net gewassen haren gaan kopje onder, dan kan nog wat meer donderen ook wel. Tja er is nog een heel klein beetje shampoo en conditioner, daar zal ze het mee moeten doen.

Om drie uur gaan we het water uit, pakken de laatste spullen in, douchen en maken ons klaar voor de vlucht naar Dubai. De taxi chauffeur staat om vier uur voor de deur om ons naar het vliegveld te brengen. Onderweg is het weer ontzettend druk met scooters. Er komt ons een familie voorbij met twee kleine kinderen die met zijn vieren op 1 scooter zitten. Voorop een kind dat op het puntje van het zadel zit en zich afzet/ in balans houdt door zijn benen tegen de voorkant van de scooter te zetten. Dan vader die stuurt, dan weer een kind en dan moeder die nog net op de buddyseat past. Ze hebben ook allemaal nog een helm op. Tja waar heb je een family size auto voor nodig als je ook samen op de scooter past?

Op het vliegveld blijkt er na het inchecken en de de bagage controle een lange rij te staan voor de immigratie. We maken een praatje met de twee Britse dames achter ons. Ze hebben het nog nooit zo druk meegemaakt. Vorige week was het nog erger geweest en misten veel mensen hun vlucht. Ze wonen in Perth Australië en geven aan dat het vanuit Perth maar 3 uur vliegen is naar Bali, net zoiets als Marbella voor ons. Één van de twee had met haar gezin een paar jaar in Assen gewoond en kende Nederland dus goed. Ze komt nu een paar keer per jaar op Bali.

We doen er uiteindelijk een uur over om door de douane te komen, maar we waren er 3 uur van tevoren dus tijd genoeg om op zoek te gaan naar iets om te eten. Het wordt het Hardrock café. Overal in de wereld hetzelfde menu en dezelfde smaak. Zo ook hier. De BBQ ribs zijn de beste pork/beef ribs die de jongens gehad hebben deze vakantie. Jammergenoeg zijn ook de prijzen Westers. Maar we hoeven straks niet meer te eten op de 9 uurs vlucht naar Dubai. Nu eten Renée en de kinderen nooit aan boord. Erik mag wel graag een bakje onbestendige vliegtuig prak wegwerken. Gilles download op de goede wifi van het Hardrock nog snel een extra serie en als die binnen is lopen we naar onze gate. We kopen nog 2 flesjes water.

Als we bij gate 9 aankomen, staan er flinke rijen. Wij zitten in zone D en die zijn ze al begonnen te boarden, dus helemaal geen rij. Wij kunnen zo door de slurf en het vliegtuig in. Blijkbaar mogen alle rijen achter ons pas later het vliegtuig in. Ook nu zitten we in de 4 stoelen in het midden. De jongens aan het gangpad. Vroeger zaten de kids in het midden, maar Gilles is nu de langste van ons allen.

Frédérique krijgt nog een opvouwtasje van Emirates, een mini variant van de tas die we op de heenweg mee hadden genomen. We zitten amper in de lucht en er wordt eten geserveerd. En natuurlijk neemt Erik een maaltijd. De rest houdt het bij water. Gilles ontdekt dat hij live de wedstrijden in de Engelse competitie kan zien, maar na Brentford - Tottenham valt hij bij Chelsea - Liverpool in slaap. Ook de dames tukken regelmatig een uurtje weg. Erik houdt het stug vol en kijkt de hele weg films. Als we om half één landen is het in Indonesië al half vijf ‘s ochtends. Het tijdsverschil met Nederland is 2 uur in Dubai.

Als we de telefoon van vliegtuigstand halen, heeft onze chauffeur zich al gemeld zowel via sms als whatsapp. Of we het willen melden als we onze bagage hebben. Eenmaal uit het vliegtuig is het een flink eind lopen, maar daarna is het een geoliede machine. De rijen bij de paspoortcontrole zijn erg kort. Er zijn heel veel balies open. Dan de handbagage door de scanner en door naar bagageband 7. Daar aangekomen liggen al onze koffers al op de band. Langs het toilet en dan naar buiten.

In de massa van mensen met bordjes met namen, zien we het juiste bordje niet, maar iemand roept Renee Pol. De naam blijkt op een telefoon te staan. We moeten even wachten op de chauffeur en lopen dan mee naar de parkeergarage. Eenmaal buiten blijkt het bloedheet te zijn. Niks ‘s nachts afkoelen. De kids klagen nu al over morgen de stad verkennen. Gelukkig is de airco in het busje aan. In een minuut of 20 zijn we door de verlichte stad waar we de Burj Khalifa herkennen in de skyline, bij ons hotel. Het Doubletree by Hilton. Inmiddels is het 2 uur ‘s nachts. We checken in en worden dan naar onze kamers op de 8e etage gebracht. Ze zitten naast elkaar en we kunnen de tussendoor openen zodat we bij elkaar naar binnen kunnen lopen. Wel zo fijn. De kamers en badkamer zijn er ruim. We hebben een enorm King size bed en de kids 2 queens. We poetsen onze tanden en duiken dan onder de wol. Morgen in elk geval geen haan die ons om 5:35 wekt.