Overtocht Zuider-Noordereiland

18 November: Abel Tasman NP - Picton - Wellington

Om een uur of half tien rijden we weg van de campsite. Even stoppen bij de hotspot van de camping om het reisverslag te plaatsen en en mailtje te plaatsen want de wifi bereikte onze camper niet. We rijden vervolgens naar Nelson waar we het stadje bekijken, naar South street rijden; de oudste nog geheel in takte straat in Nieuw Zeeland met allemaal kleine houten huisjes, boodschappen doen, tanken, een petje voor Frederique kopen want haar hoofdomvang is toch wel gegroeid sinds afgelopen zomer en dan rijden we door naar Picton.

In Havelock, waar het maar draait om 1 ding: Green Mussels, nemen we Queen Charlotte’s Drive. Een mooie kustweg langs het Charlotte Sound. De route is erg mooi en we stoppen diverse malen voor foto’s. Het schiet niet erg op en we zijn bijna halverwege en de kinderen krijgen trek. We besluiten op een inhammetje naast de weg te stoppen. De kinderen moeten in de camper blijven. Als we na de lunch wegrijden blijkt dat 50 meter na onze stopplek een leuke picknick area een het strand was en als we nog een kilometer verder rijden is er zelfs een picknick area in een dorpje met een complete speeltuin en speelweide...... Gilles zit gelukkig aan de andere kant van de auto en we rijden snel door.

Eenmaal in Picton rijden we direct door naar de ferry terminal om te vragen of er plaats is op de Interislander van 18.00 uur. De dame achter het loket moet er even over nadenken, maar dan komt het verlossende antwoord. Omdat het nog maar drie uur is besluiten we naar de speeltuin in het stadje te gaan, vlak bij de ferry terminal en het Aquarium. De kinderen zijn helemaal uitgelaten en spelen een dik uur met glijbanen en schommels. Dan lopen we Picton in en kopen een ijsje en wat souvenirs.

Om vijf uur moeten we bij de ferry zijn en dus stappen we op tijd weer in de auto. We kleden de kinderen in de camper om terwijl we staan te wachten en in de veronderstelling dat we zo zullen gaan rijden gespen we ze weer vast in hun stoeltjes. uiteindelijk zitten ze meer dan een uur vast en gillen ze alles bij elkaar. Als we dat geweten hadden.... De boot blijkt 3 kwartier vertraging te hebben en uiteindelijk kunnen we aan boord. Bij het oprijden bevreemd het ons dat bijna alle voertuigen in de andere richting geparkeerd staan dan wij. Als we de ferry verlaten blijkt dat je deze bot maar aan 1 kant op kunt rijden en dat iedereen dus in het laadruim moet keren. Wat een idioterie voor een veerboot. Bij ons rijd je er normaal gesproken aan de ene kant op en aan de andere kant weer af.

Aan boord hebben we een geweldig uitzicht op de Marlboro Sounds. Gedurende anderhalf uur varen we tussen de ruige kusten van d Sound door voor we op open zee komen. De kinderen geven we eerst te eten en dan eten wij kipnuggets en patat. Frederique die al een potje eten op had ziet de patatjes en steekt direct haar handje uit onderwijl die die roepend. Waar Gilles niets om frites geeft lijkt dat met Diek anders te zijn.

Eenmaal op volle zee worden de golven ruwer en gaan we heel wat meer heen en weer en waar Gilles en Frederique lekker spelen op het speelhuisje en naar de tekenfilms kijken, kruipt Renee weer weg op een bankje. Gelukkig wordt ze niet zo zeeziek dat alles er uit komt, maar fijn is anders. Eenmaal in de buurt van het Noordereiland wordt de zee rustiger en wordt de overtocht ook voor Renee weer leuk.

Door alle vertraging komen we pas om kwart voor tien aan en de plannen die we hadden om naar een campsite 12 kilometer buiten Wellington te rijden zetten we over boord. In de haven bij het centrum van Wellington, ligt een stuk asfalt met 30 campeerplaatsen langs de drukste weg van de stad. het maakt ons niet meer uit we stoppen en het is maar 2 minuten rijden vanaf de boot.

De kinderen slapen inmiddels en wij parkeren onze camper op een vrij plekje. Er zijn nog zo’n 25 idioten die op deze campsite staan. De auto’s razen aan de andere kant van het hek achter onze camper op 2 meter afstand langs, maar we zijn zo lui dat we er weinig van merken.