Dag 13 woensdag 2 augustus Yogyakarta

Dag 13 woensdag 2 augustus Yogyakarta

Vanmorgen zijn de dames begonnen met haren wassen, dat vind ik nooit leuk werk, maar heerlijk om weer schone lokken te hebben. Het ontbijt in het hotel is enorm uitgebreid. Ongeveer elke warme maaltijd uit Vietnam en Indonesië die je kunt verzinnen. Maar ook stobrood met pindakaas, hagelslag en chocopasta. De halve bakkerij met Danisch en andere luxe broodjes en buiten staan ook allemaal mannetjes die eitjes bakken of iets uit Mongolië grillen, voor je wolken etc. We genieten er lekker van.

Na het ontbijt regelen we dat de kids ook naar de 8e kunnen verkassen. Gilles ligt na het ontbijt alweer in bed en heeft besluiten dat jullie hoeven vandaag niets te doen betekent. Ik blijf lekker in bed liggen.

Erik en Renée lopen naar het drukke deel van de Jalan Malioboro. Wij zitten aan de ene kant van het station de meeste actie aan de andere kant, al staat het aan deze kant ook vol warungs en streetfood. We lopen nog even langs de ATM. Toch raar dat de daglimiet per bankpas hier 2.500.000 RP is. Dat is 150 euro en schiet niet op als je de chauffeur voor de komende dagen cash moet betalen. Maar we hebben meerdere passen.

Bij het spoor aangekomen, begint er een enorm luide bel te rinkelen en gaan de hekken dicht. Er komt een trein aan. Nou over 5 minuten dan. Je kunt hier alleen als voetganger oversteken. Op straat worden we regelmatig gevraagd waar we vandaan komen. Velen spreken wat Nederlands. Langzaam langzaam horen we veel, maar ook mensen die goed Nederlands spreken. 17 Augustus vieren ze hier Onafhankelijkheidsdag. Dan vieren ze dat Soekarno op 17 augustus 1945 een onafhankelijkheidsverklaring heeft voorgelezen waarin ze zich afscheiden van Nederland. Frédérique heeft de afgelopen maanden een project gedaan over slavernij in Indonesië en Gilles laatste toets ging over de geschiedenis van Indonesië dus we hebben het regelmatig over onze Nederlandse niet zo mooie voetstappen in dit land. Volgens de kinderen kunnen we beter zeggen dat we Duits zijn.

Bij de Mac nemen we voor Diek een burger mee en lopen dan terug naar het hotel waar beide kids weer in bed liggen. Wij willen naar het Waterpaleis met de becak, fietstaxi. Maar als we net in de hotellobby staan, reageert de chauffeur voor de komende dagen op onze berichten. De toegang voor de Tempels etc was niet inclusief. Of we al kaartjes hebben geregeld. Oeps nee. Hij kan het regelen, maar dan blijkt dat de Borubudur voor morgen al vol zit. Dus wordt dat overmorgen om acht uur. Dan morgen Sultans paleis, watertempel en Prambanan? Ja prima. Nou dan hoeven we nu ook niet naar de watertempel. Weer terug naar boven. Frédérique wil graag naar de Jalan Malioboro, dus wachten terwijl ze zich klaar maakt.

Met twee blonde dames willen we een foto maken van het bordje Jalan Malioboro, maar we komen er niet aan toe. Eerst willen allemaal Indonesische mensen met ons op de foto. Dan kunnen we onze eigen foto maken. De Jalan Malioboro is een aaneenschakeling van kleding winkels met heel veel batik en vooral nep batik. Veel kitsch spul en eten. Kleine warungs, restaurantjes.

Bij een kitsch winkel wil Frédérique graag een spiderman zonnebril van 60 cent. Nou okee dan. Vervolgens komen we een hele mooie ijssalon tegen met heerlijk ijs. De straat staat vol met becaks en paarden die voor een koetsje lopen. Wel erg zielig in dit hete weer. Halverwege de Malioboro praten we met meerdere mensen die vertellen over een batik atelier. We lopen de steeg in naar achteren en krijgen samen met een Frans gezin uitleg over het hele batik proces. Natuurlijk nemen we ook een lapje batik mee. Aan de Jalsn Malioboro zitten twee enorne hallen waar onder het dak allemaal kleding verkicht wordt in piepkleine winkrltjes. Erachter liggen hele terrassen waar je kunt eren en over eetkraampjes. Het zijn nu rond vijf uur vooral ouders met kinderen die aanschuiven. Het ziet er gezellig uit. Nu het steeds later wordt, verandert het straatbeeld en overal komen voedselverkopers te voorschijn. Op straat zitten veel vrouwen die sateh roosteren op kleine rechthoekige bbq’s. We kopen nog een traditionele broekrok voor Frédérique en een dunne broek voor in de tempels voor 1,50.

Als we langzaam richting hotel lopen wordt het steeds drukker met mensen die wat komen eten. Ook bij het spoor staat het vol met handkarren met woks en grilletje. Richting ons hotel is de hele stoep restaurant geworden. Er zit ook een pizzeria bij met een houtoven op een kar. Een paar man die deeg kneden en pizza’s maken. Het ruikt erg goed. De mannen willen graag poseren voor de foto.

Terug in het hotel, reserveren we bij Roaster [e-38] Bear. Het restaurant in ons hotel. En dat reserveren dlim was merken we als we er zitten. Het is vol en verschillende mensen zonder reservering moeten hun heil elders zoeken. Het eten is er heerlijk. Bbq beef ribs voor de jongens, taco’s voor Renée en pizza voor Frédérique.

Bij het toetje gaat ‘t bijna mis. Renée heeft voor Erik die jarig is een kaarsje op zijn brownie geregeld. De ober die graag happy birthday op het bord wil schrijven suggereert iets anders en Erik krijgt door dat hij een kaarsje krijgt wordt niet blij en wil die aandacht niet. Er speelt een band in het restaurant en even zijn we bang dat die hun repertoire aanpassen naar Happy Birthday. Gelukkig doen ze precies dat wat Renée gevraagd heeft. Een kaarsje op het taartje. Later komt er nog een bordje met 6 taartjes en de tekst happy birthday aangeboden door het restaurant. Maar ook dit komt in stilte. De cappuccino art is een beertje. Erg leuk gedaan. Het eten was heerlijk en dus reserveren we direct weer voor morgen voor we weer een paar dagen rijst en noodles gaan eten. Ook erg lekker, maar even wat anders is ook fijn.