Dag 12 Playa Carillo - Monteverde

Dag 12 Playa Carillo - Monteverde
21 augustus 2017

Als we de gordijnen openen is het strak blauw, maar al gauw betrekt het. Gelukkig komt het Turismo Carillo busje ons halen en gaat de tour door. We pikken onderweg nog 2 Amerikanen op en op het strand komen daar 5 Nederlanders bij die een rondreis Costa Rica en Nicaragua maken met Kras reizen. We gaan niet met de catamaran maar met een andere boot en krijgen 5 dollar p.p. terug.

We wisselen ervaringen uit en gaan op zoek naar walvissen. Als we richting Playa Carillo varen vanuit Samara horen we dat er een moeder met jong gespot is. Als we dichterbij de andere boot komen blijken de Texaanse moeder en zoon uit ons hotel op de boot te zitten. We zwaaien en zien de walvissen. Na een tijdje ziet de kapitein een heel eind in de de verte walvissen springen. Het zijn twee mannetjes. Ze blijven springen ook als we dichterbij komen. Eentje beweegt onze kant op en we volgen hem hij neemt adem duikt onder en springt bijna zijn hele lichaamslengte uit het water. Dan zwemt hij weer een stukje, ademt en duikt weer onder voor een volgende sprong. Wat ontzettend gaaf. Steeds maar weer springt hij. Soms wat dichter bijen soms wat verder weg. We volgen hem een hele tijd en gaan dan op zoek naar dolfijnen die kilometers uit de kust zouden moeten zijn omdat de vis die ze eten momenteel ver weg op zee is. Terwijl we varen raakt iedereen doornat van het opspattende zeewater. In ons kielzog een pelikaan die zo nu en dan landt om een visje te verschalken. We stoppen een paar keer voor parende Olive Ridley schildpadden en vrouwtjes die voor de kust zwemmen in afwachting van het donker zodat ze hun eieren kunnen leggen. Nu kunnen we met recht zeggen dat we het hele proces hebben gezien van het eieren leggen.

De dolfijnen laten zich echter niet zien en na een uur varen en zoeken keren we we terug naar de kust. Daar gaan we voor anker om te snorkelen. Frédérique wil niet en blijft bij de Nederlanders in de boot. Renée zou bij haar blijven, maar het voor anker liggen zorgt heel snel voor opkomende zeeziekte en het ging zo goed met pilletje en trilbandje uit de USA. Dus ook snel het water in. Er is weinig zicht foor alle regenval en water uit de bergen dat via allemaal stroompjes in zee stroomt. We zien bij de rotsen zwarte vissen, geel met grijs gestreepte en de jongens zien een kogelvis. Iedereen is snel terug op de boot om te genieten van vers fruit en drankjes. Renée blijft op een life vest in de buurt dobberen tot we vertrekken en red het om zonder de vissen te voeren aan land te komen.

Bij Nammbu beachfront bungalows kunnen we nog even douchen en haren wassen en dan stappen we in de auto op weg naar Monteverde. Onderweg in Nicoya gaan we langs de KFC en ontdekken dat Diek kipnuggets lust. De frites lust ze dan weer niet, maar Gilles wel. Wij nemen een wrap en rijden verder. De laatste bijna anderhalf uur gaan over een vreselijk slechte weg. Het is onverhard en gaat bergop. Wat zijn we blij met de here we go offline navigatie app bij ieder onduidelijk kruispunt.

Eenmaal in Santa Elena komen we in een heel bedrijvig toeristen stad terecht en vraag je je af waarom er geen asfaltweg ligt als hier zo veel toeristen komen. We checken in bij hotel Fonda Vela wat wel wat gedateerd is en rijden terug naar een Italiaans restaurant Mantilla dat we onderweg gezien hebben. Het loopt daar in no time helemaal vol en we eten er heerlijk. De kids eten pasta wij pizza. Terug bij ons huisje hebben we een queen bed en een bed dat iets kleiner is dan een twijfelaar. We gunnen de kids de ruimte en gaan zelf voor lepeltje lepeltje.