Westport - Abel Tasman NP

16 November: Westport - Marahau (Abel Tasman NP)

We doen deze ochtend rustig aan. De kinderen spelen lekker, Erik gaat hardlopen en gaan pas om elf uur op pad. We rijden eerst naar de zeehonden kolonie bij Tauanga Bay. Onderweg worden we gewaarschuwd voor overstekende weka’s een soort kipje. De parkeerplaats bij de zeehonden loopt er vol mee. Erik geeft Frederique haar fruit terwijl Gilles en Renee de heuvel oplopen naar de zeehonden. Het is best wel een teleurstelling. Er liggen een stuk of vijf op de rotsen die je vanaf een platform van boven mag bekijken. De pelsrobben op Sandfly beach waren geweldig die kon je zelfs aanraken als je zou willen en het waren er veel. In Kaikoora waren ze ook met velen en dichtbij te bekijken. Hier zijn ze zo ver weg dat we besluiten iet mee om te rijden voor zeehonden. Gilles vond het natuurlijk wel leuk.

Toen door naar Westport voor boodschappen en diesel. Renee stuurt Erik de verkeerde kant op en dus rijden we een kilometer of zeven om. Om half een kunnen we dan eindelijk het wat troosteloze stadje Westport achter ons laten. We willen kijken of we Abel Tasman Nationaal Park kunnen halen. Het is 280 kilometer rijden en de eerste 80 kilometer duren 2 uur. Als de rest van de weg ook zo bergachtig is gaat dat lukken. De kinderen zijn in slaap gevallen en worden wakker als we stoppen bij Buller Gorge. Hier hangt de langste hang-loopbrug van Nieuw Zeeland. Je moet 5 dollar betalen om er overheen te lopen. We hebben genoeg hangbruggen gezien deze vakantie en willen eigenlijk alleen een foto en dus wandelen we achter de vangrail terg naar een plek waar we uitzicht hebben op de kloof en de brug. Er zijn blijkbaar meer mensen die dit doen. r is een heel pad uitgesleten en er staat zelfs een informatiebord.

Gelukkig gaat het vervolg van de route aanzienlijk sneller al gaan de laatste 12 kilometer de berg over naar Marahau wederom langzaam. Om half vijf zijn we in Marahau een verzameling huisjes en watertaxi bedrijven. Wij gaan naar Old Mac Donalds Farm. Een campsite met allemaal dieren als koeien, lama’s, alpaca’s, kippen, papegaaien. Bij de receptie horen we dat de watertaxi’s wel een dienstregeling hebben, maar dat je je vooraf in moet schrijven op de tjjden.

Het is hier heerlijk weer een graad of 25. Heel wat anders dan de koude bewolking in Westport vanmorgen. Erik gaat met Gilles naar de dieren kijken en Frenderique rent heerlijk rond. Wat een verschil met het begin van de vakantie toen ze amper zelfstandig weer op kon staan as er niet iets was waaraan ze zich vast kon houden. Zelfs met beide handjes vol krijgt ze het voor elkaar om overeind te komen ofwel door op een knietje te leunen ofwel door haar beentjes te spreiden en haar handjes te gebruiken om zich aan de grond af te zetten. Terwijl we buiten zijn worden we meerdere malen geprikt door de sandflies en omdat we geen zin hebben om onszelf en de kinderen helemaal in de antimuggentroep te smeren, besluiten we binnen te gaan zitten en eten. Eigenlijk zonde met zulk mooi weer, maar de sandflies verslinden ons waar we bij staan.

Erik loopt nog naar de receptie om de watertaxi voor de volgende dag te boeken en zolang je beweegt of in de wind staat heb je weinig last, maar als je even stil staat....... zoals de man van de camping zei:” They’ll eat you alive.”


17 November: Abel Tasman NP

We hebben om 9.00 uur een plekje op de watertaxi naar Tonga Beach en dus is het voeg opstaan en flink smeren met zonnebrand en antimug. Het is al vroeg erg lekker weer. We worden bij de receptie opgepikt met een busje. Bij het watertaxi bedrijf moeten we in de boot gaan zitten, krijgen allemaal een zwemvest aan en worden dan op de boottrailer door een tractor naar de bootramp gebracht en te water gelaten. De reden voor dit proces is dat het bij eb zo ondiep is dat de watertaxi niet tot de kade kan komen en de tractor dus dik honderd meter de zee in moet rijde om de boot te water te laten. Wij gaan weg met vloed, maar moeten wel hel erg langzaam varen als we wegvaren. Pas als het water dieper wordt gaat het gas er op. Onze kapitein vertelt graag over de natuur en maakt er een hele leuke trip van. Hij vaart ons eerst naar een grote steen die in 2-en gesplitst is en vertelt het Maori verhaal dat de god van het land en de god van de zee ruzie hadden van wie de steen nu was omdat bij eb de steen droog kwam te liggen tot ze zo’n ruzie kregen dat een van de twee de steen in 2-en hakte. Hadden ze elk hun deel.

We varen langs verschillende goud gekleurde stranden omringt door dicht woud. Bij de meeste baaien stopt de boot even en vertelt de kapitein waar we zijn, waar het watertaxi ophaal punt is en en wat er bijzonder is aan de omgeving. Er staan ook een aantal huizen, deze stonden er al voor het Nationaal Park werd en voor een minihuisje met zeezicht wordt nu grof geld betaald.

Opeens stopt de boot. Er blijkt een blauwe pinguin rond te zwemmen Vanwege het gewicht hebben we alleen het kleine fototoestelletje bij dat is nu wel jammer dan maar genieten van wat we zen. We varen een rondje om het beestje heen en gaan dan door naar Tonga Island. Hier zitten wederom een aantal zeehonden de laatste pub van het vorige jaar wordt nog gespeend en over drie weken worden de eerste jongen al weer geboren.

Dan varen we naar Tonga beach en stappen we uit. Frederique heeft en groot deel van de tocht gehuild vooral toen haar fles eenmaal leeg was en wordt nu weer wat rustig. We gaan vandaag de 11 kilometer van de coastal route hiken tussen Tonga en Torrent beach. We beginnen met een stop om een fruitje te eten en gaan dan op weg. Gilles spot meteen al een dode pinguin en heeft het er de hele weg over gehad hoe het nu kan dat de pinguin dood kan gaan.

De route is geweldig mooi, met alle stranden, veel bos, doorkijkjes naar zee. Maar ook heftig berg op en af. We hebben allebei een kind op de rug. Gilles weegt zo’n 17 a 18 kilo en Frederique een kilo of tien en dan alle water eten handdoeken en andere rommel nog die we bij ons hebben want onderweg is niets te koop. Wel is er halverwege een plek waar we water kunnen vullen. We worden regelmatig ingehaald door mensen die een tempo hanteren dat we zonder kinds op de rug ook makkelijk aan zouden kunnen, maar wat u even te heftig is zeker bergop. Gelukkig halen we zelf zo nu en dan ook wat mensen in.

Op een gegeven moment staat er een bordje Bark Bay low tide route en dat scheelt 15 minuten bij de high tide route. We nemen de low tide optie en komen onderaan de heuvel bij een stuk zee dat we moeten doorwaden voor we op het strand zijn. Twee Nederlandse jongens voor ons beginnen al te waden en staan tot halverwege hun bovenbenen in het water. We twijfelen nog even en trekken dan ook de schoenen uit en Erik gaat in zwembroek over. Het is er erg glibberig en er liggen flinke stenen op de bodem maar we komen droog over.

Bij Bark Bay stoppen we voor de lunch. We zijn nu een kleine anderhalf uur onderweg en volgens de bordjes moeten we nog een kleine 2,5 uur lopen. We hebben pastasalade en broodjes bij ons en eten terwijl de kinderen in het zand spelen en een paar eenden weg proberen te jagen. Gilles moet wel 4x zijn handen wassen voor hij zijn broodje pindakaas op heeft en verzint dan dat hij het ook wel aan de eendjes kan voeren, wat wij niet zo’n goed idee vinden.

Dan moeten we toch weer door voor de tweede etappe van de wandeltocht. Intussen beginnen we het gewicht van de kinderen te voelen. Op een gegeven moment struikelt Renee over een boomwortel en valt met Frederique op de rug naast het pad dat snel naar beneden loopt. Ze doet haar best zo te vallen dat Frederiqie niet raar valt, met als gevolg dt ze raar naast het pad ligt op linker knie en schouder die flink geschaafd zijn.Een stel Duitsers die we net in hadden gehaald helpt ons weer overeind. Frederique huilt flink, mar dat blijkt vooral de schrik te zijn, e heeft een heel klein schaafplekje op haar knie. Eenmaal uit de rugzak kalmeeert ze al snel. Renee’s been bloed flink en er komt een flinke bult op, maar we moeten verder anders missen we straks de watertaxi van 16.15 uur nog en dus maken we de boel wat schoon met water en hijsen de kinderen weer op de rug en gaan verder. Gilles besluit als we bergaf lopen dat hij zelf wil lopen. Dat mag aan de hand omdat het aan de linkerkant van het pad toch wel erg diep naar beneden loopt en dus Erik Frederique over. Na een dikke kilometer gaat het weer bergop en heeft Gilles er genoeg van. Hij moet ook haast twee passen zetten als wij er een zetten.

Na een paar mooie stranden zijn we om kwart over drie bij Torrent Beach. We eten nog een broodje en dan trekken de jongens de zwembroek aan en gaan donderen in de koude zee. Gilles kan er maar geen genoeg van krijgen. Uiteindelijk stapt hij drijfnat in zijn zwembroekje de boot op. Erik had zich inmiddels al omgekleed en Gilles drogen we af op de boot. Een maal onderweg zijn beide kinderen rustig. Gilles valt en slaap en Diek kijkt lekker om zich heen.

We komen aan bij eb en dus haalt de tractor ons uit zee. Vanaf het Aqua taxi booking office en vertrekpunt worden we met het busje teruggebracht naar Old Mac Donalds Farm. We kopen een ijsje en gaan gaan dan terug naar de camper. Na een uitgebreide douche en een makkelijk maaltijd liggen we vroeg in bed.