Milford Sound

12 November: Te Anau - Milford Sound - Te Anau

Om kwart over vijf ging onze persoonlijke wekker af die na een fles melk wel weer stil werd, maar wakker is wakker. Dus uitgebreid ontbeten en gedoucht en toen met de kinderen buiten gespeeld. Het was heerlijk weer dus korte broek en hemdje aan.

We hadden om 13.25 uur een tocht over het Milford ound geboekt en aangezien het 2,5 uur rijden zou zijn en we er om 13.00 uur moesten zijn om onze kaartjes af te halen, zijn we om 10.00 uur vertrokken. Na een kilometer of tien kreeg Renee een geniale ingeving. Hadden we wel genoeg diesel aan bord voor de 120 kilometer heen en terug want er zouden geen tankstations zijn. Nee dus, en dus maar weer terug naar te Anau gereden. DE weg naar het Milford Sound voerde eerst langs weilanden maar al dra kwamen we in de bossen en bergen terecht. Op een gegegevn moment zagen we links van de weg een blauw oud camper bosje op een parkeerplaats tegen een omgevallen boomstronk gebotst staan, de voorkant flink in elkaar. Toen we er langsreden zagen we dat er nog mensen in zaten. We konden niet direct omkeren dus eerst doorgereden en zitten overleggen wel of niet terug. Uiteindelijk was de conclusie oud busje het regent dus ze zullen wel aan het schuilen zijn in dat autowrak.......

Naarmate we dichter bij het Milford Sound kwamen begon het steeds harder te regenen en werd het flink koud. De kinderen hadden wel een lange broek en shirt met lange mouw aan maar wij vonden het best fris in onze korte broek. De steile bergwanden om ons heen waren erg mooi met alle watervallen die langs de rotsen naar beneden stroomden.

Bij de Homer tunnel moesten we een tijdje wachten omdat er maar 1 rijbaan beschikbaar is en de overkant was eerst aan de buurt dus uitgestapt voor wat foto’s van het mooie besneeuwde landschap. Maar oh wat koud, dus daarna ook direct maar een lange broek en vest aangetrokken. Op d parkeerplaats vliegen diverse Kea’s rond. Een groene papegaai met oranje veren onder zijn vleugels.

Aan de andere kant van de Homer tunnel gat het met haarspeldbochten naar beneden. De route is erg mooi, net alsof je door de Alpen rijdt. Om half een zijn we in Milford Sound. We kleden ons warm aan en zoeken de regenjassen op want het spoelt buiten. Er zou hier een meter of 7 regen per jaar vallen, maar het is wel erg jammer dat het juist vandaag zo nat moet zijn, want de afgelopen twee weken is het er mooi weer geweest.

We hijsen Frederique in de rugzak van Bert Jan en Ylse want die heeft een regen afdakje trekken de kinderen laarzen aan en gaan op weg naar de boot terminal. We blijken kaartjes te hebben voor de MV Sinbad een kleine boot met plaats voor maximaal 80 man, maar we zijn met maximaal 30 a 35 man aan boord en dat is wel fijn. Al gauw na vertrek blijkt dat we het beste een plekje aan de linkerkant van de boot hadden moeten kiezen omdat we over links langs de enorme wanden van het Fjord varen, maar wij hebben een zitje over rechts met 6 stoelen en hebben het overzichtsplaatje en dus lopen we regelmatig naar buiten voor foto’s.

De steile wanden van het Ford zijn op sommige plaatsen 1200 meter hoog. De immensheid van deze rotswanden gaat verkoren in mist en regenwolken waardoor we ook de spectaculaire met sneeuw bedekte toppen van de bergen om ons heen niet zien. De gids blijft maar vertellen dat het fjord met regen op zijn mooist is omdat er overal tijdelijke watervallen naar beneden kletteren van grote hoogte, maar ook dat beeld verveeld, hoe mooi het ook is en ik had het Milford Sound graag gezien bij mooi weer. De werkelijke pracht missen we een beetje en hebben een gevoel van we hebben al eens eerder zo iets gezien.

Onderweg stoppen we voor een groep zeeleeuwen die op de rotsen liggen. Gilles’ da is ook weer goed al vind hij het boottochtje op zich al leuk. Hij wil steeds buiten kijken. Vooral d momenten dat we met de neus van de boot in een waterval duiken en de spray de hele boot bedekt vind hij erg gaaf.

Eenmaal terug in Milford Sound houden we het gevoel van een deja vu en hebben we niet het ooh en aah gevoel dat de toeristen die we tegen zijn gekomen wel hadden als ze over het Milfod of Doubtful Sound spraken. We maken onderweg nog en stop bij de Chasm. Een korte wandeling nar een plaats in het regenwoud waar een riviertje zich met grote druk tussen en stenen wand door perst, waardoor de rotsen mooi rond uitgesleten zijn. De stop is zeker de moeite waard. Eenmaal teug zit er een Kea op onze camper. Gilles vindt het natuurlijk erg leuk om deze papegaai van zo dichtbij te kunnen bekijken.

We rijden verder en komen langs de plaats waar ‘s ochtends het gedeukte busje stond. Stond, want hij is weg en er bekruipt ons een zeker schuldgevoel. Als we verder rijden komen we wer een auto in de prak tegen. Ditmaal een groep Indiers die de sloot in is gereden. We stoppen nu wel, maar ze laten weten dat er hulp onderweg is. Het duurt nog een kilometer of 20 voor we een politieauto zien. Dat gaat niet helpen denken we een takelauto zou meer op zijn plaats zijn, maar die komen we tot Te Anau niet tegen.

Terug op de camping maken pakken we eten voor de kinderen en lopen het dorp in naar een pizzeria. Gilles eet zijn hele bord worteltjes leeg als we hem vertellen dat hij daarna naar de speeltuin mag en dus moeten we daar alle 6 glijbanen bij langs voor we terug naar de camper kunnen, waar we vroeg onder het dekbed kruipen.